niedziela, 14 sierpnia 2011

ANANAS.


ANANAS
- w stanie naturalnym rośnie w Ameryce Południowej. Ananas to potocznie nazwa owocostanu ananasa jadalnego. Duży, soczysty owoc wyrasta na szczycie krótkiej łodygi, wyrastającej z rozety kolczastych liści. Do głównych producentów ananasów należą Hawaje, Brazylia, Meksyk i Filipiny. 
Ananas ma niepowtarzalny słodki, aromatyczny, intensywny zapach i jest przede wszystkim zdrowym i nietuczącym owocem. 
Świeży owoc jest bogaty w cenne dla naszego organizmu składniki odżywcze, a przy tym mało kaloryczny.
Dostarcza sporo błonnika, który pęczniejąc w żołądku, tłumi uczucie głodu. Duży plaster ananasa zawiera 30 mg witaminy C - czyli prawie połowę zalecanej dziennej dawki - a także witaminy A, B, PP oraz miedź, mangan, cynk, żelazo, sód, fosfor, magnez, potas, wapń, kwas foliowy i bromeline - enzym rozkładający białko i ułatwiający trawienie. To ona powoduje, że roztwór żelatyny zmieszany z kawałkami świeżych owoców się nie ścina.

Świeże owoce zaleca się osobom cierpiącym na niestrawność i słabe wydzielanie soków trawiennych, poprawiają też one między innymi funkcjonowanie nerek, pracę wątroby i naczyń wieńcowych. Ananas ma również działanie przeciwzapalne i likwidujące obrzęki. Okłady z jego świeżych plastrów pomagają przy stłuczeniach, ropiejących krostach i opuchliźnie. Wspomaga procesy gojenia i rekonwalescencji po zabiegach chirurgicznych i urazach sportowych, wspomaga gojenie ran i oparzeń. Bromelina zmniejsza obrzęki, siniaki, skraca czas wyleczenia urazu, zmniejsza ból po zabiegu i zwiększa odporność na urazy.

Według naukowców bromelina może mieć podobne działanie przeciwbólowe do ibuprofenu w przypadku zwyrodnień i chorób reumatycznych stawów.  Może również obniżyć temperaturę ciała podczas gorączki, zapobiega osteoporozie dzięki zawartości manganu, żelaza i miedzi. Podobno bromelina pomaga usuwać martwe tkanki z ran po oparzeniowych, nie uszkadzając zdrowych tkanek. Działa również odkażająco na rany, jest stosowana przy ukąszeniach i ugryzieniach przez zwierzęta. Pomocniczo przy chorobach dróg oddechowych i alergii, przy katarze, kaszlu oraz może wpływać na zmniejszenie obrzęku wywołanego zapaleniem zatok i kataru siennego.

Wspomaga procesy trawienne, zmniejsza zgagę i inne zakłócenia ze strony żołądka. Bromelina pomaga w walce z  biegunkami wywołanymi przez bakterie, może być stosowany przy zapaleniach oskrzeli, układu moczowego, płuc, w chorobach wieńcowych ma zdolność rozpuszczania zakrzepów krwi.

Ten tropikalny owoc obfituje w substancje antyrakowe, szczególnie zapobiega
nowotworom płuc i stosuje się go w diecie nałogowych palaczy. Ananas zalecany jest jako owoc spowalniający efekty starzenia. Odbudowuje splot kolagenowy regenerując komórki. Łagodzi skutki opalania, wybiela przebarwienia skóry, likwiduje plamy starcze i piegi. Enzym ten czyli bromelina jest w stanie rozłożyć tysiąckrotnie więcej protein, niż sam waży, dlatego też jest stosowany w dietach odchudzających. Pamiętaj jednak, że taki efekt zapewnia jedynie spożycie bromeliny na surowo, więc po sutym posiłku zjedz plaster świeżego ananasa.

Nie jest jednak cudownym lekiem na wszystkie dolegliwości, gdyż mogą również wystąpić skutki uboczne, może wchodzić w reakcje z niektórymi lekami, dlatego jej stosowanie powinno odbywać się pod kontrolą lekarza. Działania niepożądane to:  biegunka, nudności, wymioty, nasilone krwawienia miesiączkowe i inne krwawienia ( rozrzedza krew), reakcje skórne u osób uczulonych na ananasa, wzmożone objawy astmy. Szczególną ostrożność powinny zachować osoby z wysokim ciśnieniem, nadkwasotą, chorobami wątroby i nerek, wrzodami żołądka i dwunastnicy oraz kobiety w ciąży.

Obecnie ananasa używa się do produkcji niektórych preparatów odchudzających i kremów przeciwko cellulitowi, do produkcji kosmetyków dla cery z „problemami”. Możesz pomóc swoje skórze i nałożyć po prostu na nią zmiksowany bądź cały plaster ananasa . Pamiętaj jednak, że enzym szybko się ulatnia.

Ananasy spożywa się na surowo, w postaci soku, czy konserwowane zalewą w puszkach, są słodsze, ale nie posiadają w/w własności. Chętnie stosuje się do ciast, deserów i przetworów (dżemy, kompoty ), do dań mięsnych, mącznych i rybnych. Sok również poddaje się fermentacji otrzymując ocet albo alkohol, a po jego destylacji uzyskuje się spirytus. Z liści wierzchołkowych uzyskuje się przędzę do produkcji koronek i delikatnych przewiewnych tkanin.

Porcja surowego ananasa zawiera 30 kalorii w 100 gramach. Najbardziej tuczące są konserwowane ananasy w mocno słodzonym syropie. Kiedy więc dokucza nam głód, najlepiej skusić się na duży plasterek świeżego ananasa. Owoc ten wypełni nam żołądek, a co za tym idzie zaspokoi uczucie głodu. Ananas zawiera bardzo mało tłuszczu i kalorii, natomiast zawiera dużo wody, której picie jest wskazane podczas odchudzania. Pijmy więc świeży sok z ananasa - może tylko Nam pomóc w zachowaniu zdrowia i szczupłej sylwetki.


Uważany również za afrodyzjak - Sprawdźcie sami?

                                                                                           

sobota, 13 sierpnia 2011

AGREST.



AGREST

- jest jednym z najzdrowszych owoców, jego krzaki jeszcze niedawno gościły w niemal każdym ogródku działkowym. Dziś staje się mniej popularny, chociaż wciąż ma wielu zwolenników. Agrest to owoc pochodzenia europejskiego, uznawany niegdyś za oznakę szczęścia domowego ogniska. Jest kolczastym krzewem, wysokości do 2 metrów, kolce występują na wszystkich pędach, u nasady pączków. Zbieranie agrestu, ze względu na kolce, to niewielka przyjemność, ale dojrzewające w pełnym słońcu surowe owoce, wbrew wszelkim opinią są słodkie, smaczne i bardzo zdrowe. A pogląd o kwaśnym agreście zapewne wziął się z braku cierpliwości i zbieraniu niedojrzałych owoców. Wielu osobom nie smakuje też pokryta włoskami gruba skórka, ale i bez niej agrest zasługuje na uwagę i kto powiedział, że trzeba ją jeść? 

Pomaga w ujędrnianiu mięśni, wyostrza myślenie, wzmacnia wątrobę i płuca, redukuje kwasowość, zwiększa także płodność. Owoce agrestu pomagają w prawidłowym funkcjonowaniu układu moczowego, są dobre dla skóry i pracy oczu. Zawiera sporo witaminy C, wspierającej odporność i będącej cennym antyoksydantem. Uznanym antyoksydantem jest także witamina A, której również sporo w agreście. Niskokaloryczny agrest ( 100 g zawiera 46 kcal ), usprawniający pracę układu pokarmowego dzięki sporej zawartości kwasów organicznych i przyzwoitej ilości błonnika ( 100 g zawiera 3 g błonnika ) jest zalecany osobą na diecie. 

Obfituje w witaminy z grupy B i P, niezbędne dla prawidłowego metabolizmu komórki, czyli zdrowia ogólnego, funkcjonowania całego organizmu. Zawiera wyjątkowo cenne minerały żelazo, potas, sód, molibden, magnez, żelazo, fosfor, wapń, dlatego skutecznie wspiera układ kostny i mięśniowy, zapobiega anemii, a nawet poprawia humor. Zawiera kwasy organiczne: cytrynowy oraz niewielkie ilości kwasów jabłkowego i winnego, w owocach niedojrzałych dodatkowo występuje kwas bursztynowy. Pośród węglowodanów dominują fruktoza i glukoza, sacharoza obecna jest w znikomych ilościach. Dzięki pektynom pomaga obniżyć poziom cholesterolu we krwi. Działa moczopędnie. 

Jest polecany osobom cierpiącym na artretyzm, usuwa bowiem kwas moczowy, co zapobiega kolejnym atakom tej nieuleczalnej choroby. Dzięki swoim właściwościom przyczynia się do zapobiegania nowotworom i poprawia metabolizm, normalizując przemianę materii całego organizmu, regularne spożywanie agrestu działa wspomagająco w leczeniu podagry, reumatyzmu i chronicznych stanów zapalnych skóry. Agrest ma również właściwości żółciopędne (schorzenia wątroby i woreczka żółciowego), przeczyszczające (chroniczne zaparcia), remineralizujące, wzmagające ruch robaczkowy jelit, poprawiające przyswajanie pokarmów i pobudzające apetyt (brak łaknienia). Stosuje się je także jako środek przeciwbólowy przy stanach zapalnych żołądka i jelit, jak również w celu normalizacji procesów trawiennych. Zawarte w agreście pektyny ułatwiają wydalanie z organizmu soli metali ciężkich, a także pobudzają przemianę materii, mają zdolność obniżania ciśnienia. 

Regularne spożywanie agrestu jest skutecznym środkiem przeciwko otyłości. W chorobach skórnych owoce agrestu i sok działają oczyszczająco i odżywczo. Podobnie jak sok z cytryny, sok z agrestu poprawia kwasowość skóry, w związku z tym po myciu rąk mydłem można je natrzeć rozkrojonym agrestem. 

Naturalny sok z agrestu nadaje się świetnie na kuracje dietetyczne przy zaburzeniach przemiany materii – zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci ( można podawać dzieciom po 9 miesiącu życia ). Odświeża, tonizuje i reguluje gospodarkę witaminami, szczególnie przy niedoborze witaminy C, także przy wszelkich chorobach przeziębieniowych. Świeży zapobiega zaparciom, suszony działa przeczyszczająco.

W medycynie ludowej agrest zaleca się przy często występujących krwotokach, również przy zbyt obfitym krwawieniu miesiączkowym, których skutkiem może być anemia. Profilaktycznie przeciwko miażdżycy, schorzeniom dróg moczowych i żółciowych, chorobom nerek. Przy biegunce pomaga wywar z korzeni agrestu. Dawniej sądzono, że sok z agrestu leczy wszystkie stany zapalne i pomaga w uzdrawianiu chorych na malarię. Liście agrestu stosowano jako środek pomagający w piasku nerkowym, czyli małych kamyczkach tworzących się w układzie moczowym. Badania naukowe dowodzą, iż kwas bursztynowy, zawarty w owocach agrestu ma właściwości eliksiru młodości. Dlatego lecznicza nalewka z agrestu bardzo polecana osobom starszym, chorym na przewlekłe choroby zakaźne, mającym kontakt z promieniotwórczymi materiałami.

Znalazł także zastosowanie w kosmetologii i jest składnikiem kremów przeciwzmarszczkowych. Jest to zasługą obecnych w nim antyoksydantów. Maseczka z jego świeżych owoców, dzięki obecności kwasów organicznych działa oczyszczająco i wybielająco. 


Agrest możemy spożywać na surowo, ale jest również wyjątkowo cennym surowcem przetwórczym. Agrest można zamrażać, robi się z niego także dżemy, konfitury, powidła, kompoty, kremy, budynie, kisiele, galaretki, kruche babeczki z agrestem, szarlotki, nadzienia do cukierków, zupy, kompoty, soki oraz wina i nalewki.
                                                                                                                  

CYNK.


CYNK

-jest jednym z niezbędnych mikroelementów, obecny jest w centrach aktywnych wielu (około 200) enzymów uczestniczących w różnych procesach,w tym w przemianach metabolicznych, aktywuje działanie wielu enzymów, bierze udział w syntezie białek i przemianach węglowodanów, uczestniczy w procesie widzenia, niezbędny do prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego, wzmacnia ściany naczyń krwionośnych, korzystnie wpływa na gojenie i regenerację uszkodzonych tkanek, niezbędny do właściwego rozwoju płodu, jego odpowiednie stężenie w organizmie matki pozwala na prawidłowe wytworzenie się kości, podniebienia, warg, oczu, mózgu, serca, płuc, układu moczowego, wraz z witamina A, B6 i B12 jest niezbędny do prawidłowego wzrostu, pomaga w produkcji przeciwciał, wpływa na pracę grasicy i limfocytów, podnosi sprawność organizmu, poprawia sprawność intelektualną, zapobiega demencji starczej, przyśpiesza gojenie ran, owrzodzeń, łagodzi objawy łuszczycy, odgrywa rolę w zapobieganiu nowotworom, pomaga zachować właściwy poziom cholesterolu we krwionośne, reguluje ciśnienie, reguluje pracę gruczołów łojowych. Cynk działa leczniczo na wrzody żołądka, uporczywe żylaki, reumatyzm, trądzik.

Objawy niedoboru cynku:

- powodują niedokrwistość, spowolnienie tempa wzrostu, wady wrodzone, złe gojenie się ran, łuszczyco podobne zmiany skórne, zapalenia skóry i utratę owłosienia, złą tolerancję glukozy, biegunki, utratę apetytu. U dorosłych może również wystąpić kurza ślepota, zmniejszenie odporności, zaburzenia w grasicy i węzłach chłonnych, zaburzenia smaku i węchu. Może sprzyjać miażdżycy tętnic, ponieważ zmniejsza odporność komórek na uszkodzenia. U dzieci niedobór cynku sprawia, że są niższe niż rówieśnicy i gorzej się rozwijają umysłowo. Może wystąpić apatia, trudności w zapamiętywaniu i koncentracji, białe plamy na paznokciach, wysypki skórne, słaby wzrost włosów, nadmierne wypadanie włosów, trądzik, anoreksja, depresja, wrażliwość, choroby umysłowe, niedostateczne funkcjonowanie gruczołów płciowych, ospałość, powolne gojenie się ran, zaburzone zmysły smaku i powonienia. Długotrwałe niedobory doprowadzają do szeregu naprawdę poważnych następstw, odczuwasz znużenie i jesteś podatny na stres, skóra pęka w kącikach ust, zaburzona jest potencja oraz u kobiet miesiączkowanie, występują zaburzenia wzrostu i karłowatość, smak jest upośledzony, występuje przedłużająca się suchość oczu, drżenie kończyn oraz upośledzenie możliwości ruchowych i trudności z chodzeniem, odczucie zagubienia, zaburzenia mowy.

Objawy nadmiaru cynku:

- może ograniczyć wchłanianie miedzi i żelaza oraz przyspieszyć wydalanie żelaza z organizmu. Do dobrego wchłaniania potrzebny jest odpowiedni poziom kwasu żołądkowego. Przy niedokwasocie przyswajanie cynku jest upośledzone. Wysoki poziom cynku utrudnia łączenie żelaza z miedzią w cząsteczkę hemu i może być przyczyną niedokrwistości. Zbyt duży poziom cynku może obniżyć odporność, podnieść poziom cholesterolu a zwiększone dawki siarczanu cynku powodują nudności i wymioty, anemia, osłabienie systemu immunologicznego, podwyższony poziom cholesterolu.

Źródła cynku w pożywieniu:


- chude mięso, chude mleko, żółtko jaj, mąka pełnoziarnista, orzechy, chrzan, zielony groszek, buraki ćwikłowe, marchew, brukselka, szpinak, seler, cebula, podroby, ryby, nasiona roślin strączkowych, wątroba wieprzowa, pieczeń wołowa, fasola, wątróbka kurza, migdały, chleb pełnoziarnisty żytni, groszek zielony, ostrygi, homar, ślimaki, węgorz, mięso (polędwica wołowa), szampan, twarde sery, ryby z puszek, pestki dyni, musztarda ziarnista.
 


BOR.





BOR

- jest to pierwiastek śladowy, który występuje w większości roślin i uważa się go za składnik odżywczy niezbędny dla zdrowia. Bor ma również wpływ na organizm człowieka, przede wszystkim na jego kościec. Przypuszcza się, iż jest niezbędny do prawidłowej gospodarki wapniowej organizmu. Razem z wapniem, magnezem i witaminą D reguluje metabolizm, wzrost, rozwój tkanki kostnej, pomaga zachować w organizmie właściwy poziom minerałów 
i hormonów potrzebnych dla zdrowych kości, pomaga zmniejszyć utratę wapnia u kobiet po menopauzie, pomaga zapobiegać osteoporozie, buduje muskulaturę.

Objawy niedoboru boru:

- jego niedobór powoduje utratę wapnia i demineralizację kości, osteomalacja, zapalenie stawów, zahamowanie wzrostu, problemy z przyswajaniem wapnia, magnezu, fosforu, wzmożone odczuwanie skutków stresu przez organizmem. Spożywanie niedostatecznych ilości boru pociąga za sobą zmiany w układzie kostnym, podobne do tych, którym ulegają kobiety cierpiące na osteoporozę. Niedobór boru powoduje spadek stężenie zjonizowanego wapnia i kalcytoniny we krwi. Wzrasta natomiast poziom wapnia niezjonizowanego i jego wydalanie 
z moczem.

Objawy nadmiaru boru:

- jest toksyczny i powoduje symptomy chorobowe takie jak: spadek hemoglobiny, zmiany na skórze, zaburzenie trawienia, niszczenie nerek, czerwona wysypka, osłabienie krążenia, szok, śpiączka. Najbardziej zagrożony jest centralny układ nerwowy, wątroba, nerki, przewód pokarmowy, błony śluzowe oraz skóra. Objawy zatrucia to: wymioty, konwulsje, biegunka, anemia, niezborność ruchów, uszkodzenia nerek, spadek hemoglobiny, zmiany skórne oraz zaburzenia przewodu pokarmowego, podrażnienie błon śluzowych.

Źródła boru w pożywieniu:

- jest mleko wiejskie, żółtka jaj, świeże owoce (szczególnie winogrona), orzechy i warzywa strączkowe.

                                                                                                 

MIEDŻ.


MIEDŹ

- jest mikroelementem występującym w centrach aktywnych wielu enzymów. Potrzebna jest do tworzenia się krwinek czerwonych, wpływa pozytywnie na błonę otaczającą komórki nerwowe, bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych. Wchodzi w skład enzymu o działaniu przeciw utleniającym, chroniącego błony komórkowe przed wolnymi rodnikami, jest potrzebna do wytwarzania hormonów nadnercza, wspomaga wchłanianie żelaza, utrzymuje w dobrym stanie naczynia krwionośne i tkankę łączną, jest potrzebna do wytwarzania energii, jest niezbędna do przyswajania witaminy C, sprawia, że tyrozyna staje się przyswajalna, dzięki czemu skóra i włosy nabierają koloru, reguluje poziom cholesterolu, wspomaga leczenie anemii, zmniejsza odczyny zapalne, ułatwia gojenie ran.

Objawy niedoboru miedzi:

 - może stać się przyczyną niedokrwistości, ponieważ zbyt mała ilość tego pierwiastka powoduje gorsze wchłanianie żelaza i zmniejszenie liczby czerwonych krwinek, anemia, obrzęki, zaburzenia pigmentacji skóry, krwotoki, problemy z włosami, drażliwość, utrata odczuwania smaku, zmniejszona ilość białych krwinek. Ponadto przypuszcza się, że powoduje uszkodzenia serca i tętnic, zaburzenia pracy systemu nerwowego np: mrowienia, brak koncentracji. Niewystarczająca ilość miedzi obniża również ilość białych krwinek, a zatem zmniejsza odporność organizmu na infekcje. Niedobór miedzi zaburza również gospodarkę lipidową organizmu, powoduje wzrost poziomu trójglicerydów we krwi, niealkoholowe stłuszczenie wątroby oraz zaburzenia syntezy dopaminy i melaniny, które objawiają się złym samopoczuciem i zwiększoną podatnością na oparzenia słoneczne.

Objawy nadmiaru miedzi:

 - nadmiar miedzi prowadzić może do zaburzeń pokarmowych i uszkodzenia wątroby. Może to mieć miejsce w przypadku spożywania wody pitnej o niskiej twardości lub niskim pH dostarczanej miedzianą instalacją wodociągową (woda taka wypłukuje miedź z instalacji), wymioty, biegunki, bóle mięśni, depresja, drażliwość, nerwobóle, otępienie. Dawka śmiertelna miedzi zawarta jest w około 
30 g siarczanu miedzi. Objawy zatrucia są podobne do zatrucia arszenikiem. W przypadku podejrzenia zatrucia podaje się albuminę jako mleko lub białko jaj.

Źródła miedzi w pożywieniu:

- wątroba, ostrygi, drożdże piekarskie, ziarna sezamu, kakao i czekolada, kalmary, homary, ziarna słonecznika, suszone pomidory, ziarna dyni, ziarna soi, siemię lniane, grzyby shiitake, otręby pszenne, ziarna arbuza, suszone śliwki, papryka.
                                                                                                                       

WANAD.


WANAD

- znajduje się w otoczeniu i pożywieniu człowieka jest on niezbędnym mikroelementem. Powstawanie nowej tkanki chrzęstnej i kostnej, wzrost kości, zębów i chrząstek, obniżanie stężenia lipidów i cholesterolu we krwi. Przyczynia się do zamiany cukru w energię i do zwiększenia produkcji energii w organizmie. Konsekwencją jest mniej tkanki tłuszczowej w organizmie bez ubytku masy mięśniowej. Związek wanadu działa podobnie na organizm jak insulina. Hormon ten, produkowany przez wyspecjalizowane komórki trzustki, reguluje metabolizm węglowodanów i białek, przekształcając je w związki będące źródłem energii dla komórek. Jeśli organizm nie wytwarza dostatecznej ilości insuliny poziom cukru we krwi wzrasta i zostaje zmagazynowany w postaci tłuszczu. Wanad jest stosowany w leczeniu cukrzycy.

Objawy niedoboru wanadu:

-może sprzyjać rozwojowi miażdżycy i cukrzycy, przyczynić się do ograniczenia wzrostu, zmniejszenia liczby czerwonych krwinek oraz zaburzenia przemiany lipidów.

Objawy nadmiaru wanadu:

- wyziewy przemysłowe zawierają duże ilości wanadu, który przenika do organizmu przez płuca i skórę, wywołując objawy zatrucia w postaci zaczerwienionych oczu, bronchitu i zmian skórnych. Zatrucia wanadem na drodze pokarmowej raczej się nie zdarzają.

Źródła wanadu w pożywieniu:

- szczególnie dużo wanadu zawierają: małże, ostrygi, homary, kraby, ślimaki, także grzyby, czarny pieprz, jak również przyprawy, takie jak koper czy pietruszka. Stosunkowo bogate w wanad są: mięso, ryby, produkty pełnoziarniste i mleczne.
                                                                                                   

piątek, 12 sierpnia 2011

SELEN.

              


SELEN

- jest jednym z niezbędnych mikroelementów i musi być dostarczany w pożywieniu. Zawartość selenu w produktach spożywczych różni się znacznie, co związane jest z dużymi różnicami w zawartości selenu w glebie i wodzie w różnych częściach świata. Najwyższą bio przyswajalnością charakteryzuje się selen pozyskiwany z drożdży. Wchłanianie selenu wzmagają białka mało molekularne oraz witaminy (głównie A, E, C). Synergiczne działanie selenu z witaminą E przyczynia się do opóźniania procesów starzenia oraz przyspieszenia regeneracji komórek. Jest on konieczny do prawidłowego funkcjonowania układów enzymatycznych. Najważniejszą jego funkcją jest tworzenie silnego antyutleniacza. Chroni on czerwone krwinki i błony komórkowe przed szkodliwym wpływem wolnych rodników. Ważny jest także dla funkcjonowania układu odpornościowego, tarczycy, do regeneracji DNA, wspomaga funkcje wątroby, utrzymuje w dobrym stanie oczy, wzrok, skórę, włosy. Wraz z innymi przeciwutleniaczami chroni serce przed działaniem wolnych rodników, pomaga w walce z depresją, przemęczeniem i nadmierną nerwowością, neutralizuje alkohol, wiele narkotyków, dym, niektóre tłuszcze. Redukuje ilość szkodliwych związków przyczyniających się do powstawania reumatoidalnego zapalenia stawów. U mężczyzn połowa selenu akumulowanego w organizmie znajduje się w jądrach i gruczołach płciowych, a także w produkowanej przez nich spermie, wspomagając w ten sposób męską potencję i podtrzymanie sprawności seksualnej mężczyzn. Selen zapobiega powstawaniu zmian nowotworowych w różnych narządach i tkankach.

Objawy niedoboru selenu:

- przyczynia się do ograniczenia sprawności układu odpornościowego oraz w niektórych przypadkach do intensyfikacji postępów choroby. Niedobór selenu stwierdza się również w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów. Niedobór objawia się powiększeniem i niewydolnością serca, a także objawami wola i niedoczynności tarczycy, zaburzeniami rozwoju, zapaleniem mięśni, zaćmą, plamami starczymi.Czyni również organizm bardziej podatnym na działanie związków rakotwórczych. Niedobór u kobiet w ciąży może powodować nieodwracalne zmiany płodu, zwiększa ryzyko zachorowania na choroby serca i wątroby.

Objawy nadmiaru selenu:

- nadmiar selenu jest szkodliwy i uważa się że przekroczenie dawki 400 mikrogramów na dobę może prowadzić do objawów zatrucia, sczerniałe paznokcie oraz skóra, łysienie, uszkodzenie skóry, puchnięcie palców, wymioty, przemęczenie.

Źródła selenu w pożywieniu:

- mięso, jaja, nabiał, ryby, skorupiaki, kukurydza, mąka pełnoziarnista, warzywa strączkowe, orzechy brazylijskie, owies, pszenica, tuńczyk, nasiona słonecznika.                                  
                                                                                                      

poniedziałek, 8 sierpnia 2011

CHROM.




CHROM


- jest obecny w centrach aktywnych wielu enzymów i jest niezbędnym do życia mikroelementem. Ułatwia przenikanie glukozy z krwi do komórek. Zmniejsza zapotrzebowanie na insulinę, hormon regulujący prawidłowe stężenie glukozy we krwi. Obecnie jest wykorzystywany razem z magnezem i witaminami B w przemianach metabolicznych cukru. Nadmiar cukru może zniszczyć jego zapasy. Zmniejsza ryzyko zawału serca i rozwoju miażdżycy, ponieważ obniża stężenie całkowitego cholesterolu i jego frakcji LDL ( tzw. zły cholesterol ), a zwiększa ilość HDL ( tzw. dobry cholesterol ). Chrom w połączeniu z właściwą dietą i aktywnością fizyczną ułatwia pozbycie się nadwagi. Przyspiesza spalanie tłuszczów, jak również reguluje poziom cukru we krwi, może ograniczyć chęć na słodycze.

Objawy niedoboru chromu:

- zbyt małe spożycie chromu w diecie objawia się: zaburzeniami tolerancji glukozy - podobne do cukrzycy typu 2, ogólnym zmęczeniem, nadmiernym pragnieniem, zmniejszoną odpornością na infekcje, zaburzeniami metabolizmu lipidów, wzrostem ryzyka wystąpienia miażdżycy, nadwagą. Wymienione wyżej choroby są to tzw. choroby cywilizacyjne, być może spożywana obecnie żywność, która w dużym stopniu jest przetwarzana przemysłowo, dostarcza nam zbyt małych ilości chromu i dlatego te zaburzenia pojawiają się obecnie coraz częściej. 

Objawy nadmiaru chromu:

- objawy niepożądane po spożyciu chromu występują stosunkowo rzadko, z tego też powodu nie ustalono dotychczas maksymalnych dawek spożycia tego pierwiastka. Doprowadzić do przedawkowania może długotrwałe pobieranie bardzo dużych ilości lub zawodowy kontakt ze związkami chromu, a obserwujemy wtedy: alergiczne zmiany skórne, prowadzące do owrzodzeń, zmiany na błonach śluzowych, niewydolność wątroby, niewydolność nerek, zwiększone ryzyko wystąpienia raka.

Źródła chromu w pożywieniu:

- drożdże piwne, nisko przetworzone kasze i płatki, pełnoziarnisty chleb, ser, jaja, jabłka, chude mięso, wątroba, nerki wieprzowe, ryby, sałata, groszek zielony, niektóre przyprawy i zioła, brokuły, sok winogronowy, mięso indycze, krewetki, małże, ostrygi, wątroba cielęca, kurczaki, olej, pomidory, grzyby, orzechy laskowe,  daktyle, gruszki, kiełki pszenicy.
                                                                                                   

KOBALT.



KOBALT


- zawartość kobaltu w organizmie ludzkim jest niewielka, wynosi zaledwie około 1 mg. Kobalt jest jednym z mikroelementów i jest obecny w centrach reaktywności kilku enzymów.Niedostateczne spożycie kobaltu przyczynia się do anemii, ponieważ jest on składnikiem witaminy B12. Niedobór jednak występuje rzadko i jest częstszy u wegetarian.

Objawy niedoboru kobaltu:

- niedobór kobaltu jest równoznaczny z niedoborem witaminy B12, a zatem może powodować niedokrwistość, choroby układu nerwowego oraz zaburzenia powstawania komórek. 
U wegetarian, którzy nie spożywają żadnych produktów pochodzenia zwierzęcego, niedobór witaminy B12 i kobaltu może pojawić się po upływie 3-6 lat od chwili przejścia na wegetarianizm. Anemii zazwyczaj towarzyszy osłabienie, utrata apetytu, spadek masy ciała, bladość, drętwienie stóp i dłoni, demencja i depresja.

Objawy nadmiaru kobaltu:

- mdłości, uszkodzenia mięśnia sercowego, uszkodzenia nerek, uszkodzenia nerwów, a nawet śmierć.

Źródła w pożywieniu:

- podroby takie jak wątroba lub nerki oraz ostrygi są doskonałym źródłami tego pierwiastka, mięsa, które także zawierają witaminę B12, mogą zapewnić organizmowi pewną ilość kobaltu. Warzywa i produkty pochodzenia roślinnego również zawierają ten pierwiastek. W burakach, mleku, mięczakach. Związki kobaltu są wrażliwe na światło, temperaturę i wilgoć. Pokarmy powinny być przechowywane w ciemnym, chłodnym i suchym miejscu. Również mrożenie pokarmów powoduje straty kobaltu.
                                                                                                           

niedziela, 7 sierpnia 2011

MANGAN.



Mangan


- jest pierwiastkiem śladowym wchodzącym w skład wielu tkanek i enzymów, biorących udział w syntezie białek, kwasów nukleinowych, glikokortykosterydów, w metabolizmie cukrów i procesach krzepnięcia krwi. Odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu mózgu. Obecnie uważa się, że jest on przeciwutleniaczem, stosuje się go do leczenia niektórych zaburzeń nerwowych, bierze udział w procesach wytwarzania energii, uczestniczy w przemianach metabolicznych wapnia, jest potrzebny do wytwarzania melaniny i syntetyzowania kwasów tłuszczowych, wchodzi w skład białek i kwasów nukleinowych, jest potrzebny do tworzenia prawidłowej struktury kości, pełni ważną rolę w wytwarzaniu tyrozyny przez tarczycę, wpływa na przemiany tłuszczów i cholesterolu oraz hormonów płciowych, reguluje pracę układu nerwowego. Wpływa na uczynnianie enzymów koniecznych do prawidłowego działania biotyny, witaminy B1 i witaminy C. Odgrywa ważną rolę w tworzeniu tyroksyny, głównego hormonu tarczycy. Mangan jest bardzo ważny w procesach reprodukcji oraz prawidłowym funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego. Konieczny jest do prawidłowego trawienia i wchłaniania składników odżywczych. 

Objawy niedoboru manganu:

- powoduje opóźnienia w rozwoju fizycznym, powstawanie wad kośćca, zmniejszenie płodności i prawdopodobnie padaczkę, zaburzenia przemian metabolicznych węglowodanów, zapalenie skóry, nerwowość, drażliwość, słaba pamięć, problemy związane  poziomem cukru we krwi, bezład ruchowy, obfite miesiączki, degeneracja stawów. Duże spożycie wapnia i fosforu hamuje wchłanianie manganu.

Objawy nadmiaru manganu:

- może ograniczać przyswajanie w przewodzie pokarmowym, żelaza, wapnia, cynku, miedzi i magnezu, letarg, mimowolne ruchy, problemy z utrzymaniem właściwej postawy, śpiączka.

Źródła manganu w pożywieniu:

- pełnoziarniste produkty zbożowe, orzechy, zielone warzywa, groszek, buraki, herbata, fasola, szpinak.
                                                                                                                                                            

CHLOR.


CHLOR


- jest powszechny w przyrodzie i występuje w większości organizmów żywych. Chlor ma bardzo duże znaczenie biologiczne, należy do makroelementów. Występuje razem z sodem i wraz z nim dba w organizmie o prawidłową gospodarkę wodną, wraz z sodem i potasem odgrywa ważną rolę w utrzymywaniu równowagi kwasowo-zasadowej i ciśnienia osmotycznego, wraz z sodem dba o prawidłową gospodarkę wodną w komórkach, reguluje gospodarkę elektrolitów, pomaga w dalszym przetwarzaniu spożytego jedzenia, wchodzi w skład kompleksu, wspomagającego przyswajanie witaminy B12, niezbędnej aby nasz układ nerwowy funkcjonował prawidłowo.

Objawy niedoboru chloru:

- niedobory chloru występować mogą po obfitych wymiotach, biegunkach, oddawaniu nadmiernej ilości moczu, nadmiernym poceniu się, niedobór kwasów żołądkowych, nieprawidłowości w trawieniu, osłabienie mięśni, obrzęk mózgu, nudności, osłabienie zaburzenia pamięci, zaburzenia psychomotoryczne, opóźnienie wzrostu, przy nefropatii z dużą utratą soli, niedoczynności kory nadnerczy, przy wzroście objętości płynu pozakomórkowego, ostrej porfirii przerywanej, przy zażywaniu niektórych leków przeczyszczających, diuretyków, wodorowęglanów. Raczej nie należy się zbytnio martwić o niedobory chloru u zwykłej, zdrowej osoby. Nawet przy diecie z użyciem małej ilości soli, ale złożonej z różnorodnych, naturalnych produktów jesteśmy w stanie pokryć całe zapotrzebowanie na chlor. 


Objawy nadmiaru chloru:

- wzrost stężenia chloru może wystąpić w kilku przypadkach, miedzy innymi przy: odwodnieniu, przewlekłych biegunkach, nadczynności kory nadnerczy, niekontrolowanej cukrzycy, ostrej niewydolności nerek, kwasicy kanalikowej, przy stosowaniu niektórych leków, nadciśnieniu tętniczym. Niewielki nadmiar chloru nie jest szkodliwy dla osób zdrowych.

Źródła chloru w pożywieniu:

- występuje w bardzo wielu produktach, ale najwięcej jest go w soli kuchennej, sery żółte, wędliny.

ŻELAZO.




Żelazo


- pierwiastek ten jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu, wchodzi w skład wielu enzymów oraz związków biorących udział w procesach oksydacyjno- redukcyjnych. Około 70% żelaza jest związane w krwi, głównie w postaci hemoglobiny, związku przenoszącego tlen z płuc do tkanek, najistotniejszy składnik czerwonego barwnika krwi (hemoglobiny), niezbędny także w procesie tworzenia czerwonych ciałek krwi w szpiku kostnym, żelazo wiąże dwutlenek węgla w hemoglobinie i transportuje go do płuc, skąd jest on usuwany. Bierze udział w syntezie DNA, niezbędny do prawidłowej budowy skóry, włosów, paznokci, do prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Żelazo wpływa na proces wzrostu, zwiększa odporność organizmu, zapobiega zmęczeniu.


Objawy niedoboru żelaza:


- niedobór żelaza występuje często u ludzi i na ogół powodowany jest niską zawartością przyswajalnych form tego metalu w pożywieniu lub zaburzeniami w procesie jego wchłaniania, najbardziej wrażliwe są organizmy młode oraz kobiety, zwłaszcza ciężarne. Niedobór żelaza powoduje: spaczone łaknienie, czyli apetyt na produkty nie zaliczane do pokarmów, spadek sprawności fizycznej, apetyt na lód, tynk, krochmal, anemia, zawroty głowy, apatia, drażliwość, przyśpieszenie bicia serca, uczucie duszności, osłabienie, wypadanie włosów, zajady w kącikach ust, bladość skóry, brak koncentracji, zaburzona koordynacja ruchowa i wzrokowa, osłabienie odporności, obniżenie możliwości koncentracji i sprawności umysłowej, niesprawność pamięci, zły nastrój, zmniejszenie odporności na przeziębienia i infekcje zaburzenia rytmu pracy serca. W wyniku długotrwałego niedożywienia, wyniszczających chorób rozwija się niedokrwistość czyli anemia z niedoboru żelaza, która objawia się osłabieniem, bólami głowy, apatią i bladością skóry. Na niedobory żelaza powstanie anemii narażone są dzieci, odchudzające się dziewczęta, kobiety z powodu utraty krwi w cyklach miesiączkowych, kobiety w ciąży, kobiety po menopauzie, sportowcy uprawiający sporty wytrzymałościowe, osoby starsze. Niedobory żelaza w organizmie u dzieci często współistnieją z zespołem zaburzeń zachowania u dzieci (ADHD ), objawiającym się wyczerpaniem i niemożnością koncentracji. 

Objawy nadmiaru żelaza:


- zbyt duża zawartość żelaza może odkładać się w wątrobie, trzustce i w innych narządach powodując tzw. hemochromatozę. Objawy zatrucia u dorosłych zdrowych osób są rzadkie. U dzieci natomiast w związku z możliwością hemochromatozy idiopatycznej (nadmiernego wchłaniania żelaza i odkładania się w narządach) śmiertelna może być dawka 3g. Przedawkowanie żelaza powoduje wzrost ryzyka zachorowania na choroby serca oraz choroby nowotworowe w szczególności raka odbytnicy, miażdżyca, przyśpieszenie procesu starzenia, zaparcia.

Źródła żelaza w pożywieniu:

- są dwa źródła żelaza: żelazo hemowe, które jest łatwo przyswajalne przez organizm i żelazo nie hemowe zawarte miedzy innymi w roślinach, które jest znacznie trudniej przyswajalne przez organizm. Przyswajalność żelaza zależy od wielu czynników np. witaminy C. Takie składniki jak sole wapnia, fosforu, mleko, sery, herbata (tanina), kawa i znajdujące się w nasionach zbóż zaburzają przyswajanie żelaza. Średnio tylko 10% zawartego w pokarmach żelaza jest w stanie przyswoić organizm zdrowego człowieka. W pokarmach pochodzenia zwierzęcego (żółtka jaj, wątroba, mięso, płucka, cynadry oraz kaszanka, czarny salceson i czernina) około 40% żelaza występuje w łatwo przyswajalnej postaci hemowej (mioglobina, hemoglobina). W produktach spożywczych pochodzenia roślinnego (fasola, brokuły, groch, szpinak, orzechy, fasola, melasa, suszone brzoskwinie, owsianka) żelazo jest w postaci trudno przyswajalnej i jego przyswajanie dochodzi do 5%.
                                                                              

SÓD.


Sód

- jest najważniejszym kationem płynu pozakomórkowego, ale znajduje się również w tkance kostnej i w mniejszym stężeniu w płynie wewnątrzkomórkowym, reguluje utrzymanie odpowiedniego ciśnienia osmotycznego i równowagi kwasowo-zasadowej, zapobiega powstawaniu kamieni nerkowych, zwiększa wydzielanie soków trawiennych, podnosi ciśnienie tętnicze krwi, razem z potasem pełni ważną rolę w przenoszeniu impulsów nerwowych, poprawia nastrój szczególnie u ludzi z niskim ciśnieniem, zapobiega udarom serca, reguluje skurcze i rozkurcze mięśni w tym mięśnia sercowego, jest również aktywatorem wielu enzymów. Ilość sodu w organizmie ocenia się na około 60 gramów sodu, a jego stężenie w surowicy krwi waha się w granicach, 135-145 mmol/l. 

Objawy niedoboru sodu:


- niedobór sodu w organizmie stwierdza się rzadko, ponieważ sól występuje w większości produktów i potraw. Jednym z pierwszych objawów niedoboru sodu są kurcze, często pojawiające się w mięśniach łydek. W poważniejszych przypadkach niedobór sodu prowadzi do odwodnienia organizmu, co pociąga za sobą obniżenie ciśnienia krwi, uczucie suchości w ustach i wymioty, bóle głowy, zaburzenia koncentracji, utrata apetytu, drgania mięśni, kłopoty z pamięcią. Normalnie nadmiar sodu jest wydalany przez nerki. Jednak u niektórych osób wysokie spożycie tego pierwiastka może powodować obrzęki z powodu zatrzymania płynów w organizmie oraz wysokie ciśnienie tętnicze. Nadmierna utrata sodu występuje również przy biegunkach i wymiotach. Sytuacja taka wymaga możliwie szybkiego uzupełnienia braków sodu. 

Objawy nadmiaru sodu:


- przy normalnym odżywianiu nadmiar sodu w organizmie wydalany jest z moczem oraz w mniejszym stopniu z kałem i z potem. Zbyt duża podaż sodu w diecie wpływa na podwyższenie ciśnienia tętniczego, dlatego należy używać preparaty zastępujące sól jak również wybrać produkty o obniżonej zawartości sodu, ograniczyć żółte sery, mięsa. Zbyt dużym spożyciem soli może mieć wpływ na choroby naczyniowe, cukrzycę, uszkodzenie nerek, dolegliwości wątroby, podwyższone stężenie cholesterolu, uczucie zmęczenia. 

Źródła sodu w pożywieniu:

- znajduje się niemal we wszystkich spożywanych pokarmach, przy czym duże jego ilości znajdują się zwłaszcza w żółtym serze, drobiu, rybach, pieczywie i oczywiście w soli kuchennej.

                                                                                                                


POTAS.





Potas


- jest najważniejszym kationem płynu wewnątrzkomórkowego oraz w mniejszej ilości znajduje się w płynie pozakomórkowym. Potas reguluje równowagę wodną organizmu i utrzymuje prawidłowy rytm serca oraz wpływa na równowagę kwasowo-zasadową i utrzymują właściwe ciśnienie osmotyczne, bierze udział w transportowaniu dwutlenku węgla przez czerwone ciałka krwi, jest potrzebny do zachowania bilansu wody i syntezowania białek, jest składnikiem elektrolitów, jest potrzebny do prawidłowego funkcjonowania nerwów i mięśni, stabilizuje wewnętrzna strukturę komórek, współdziała z sodem w przeciwdziałaniu impulsów nerwowych, wzmacnia działanie enzymów kontrolujących wytwarzanie energii, odgrywa ważną rolę przy regulacji rytmu serca, przyczynia się do usuwania z organizmu produktów przemiany materii, pomaga dostarczyć tlen do mózgu, wspomaga trawienie, jest niezbędny do syntezy białek, bierze także udział w metabolizmie węglowodanów. Ocenia się że organizm zawiera około 150 gramów potasu a stężenie potasu w krwi utrzymuje się w granicach od 3,7 do 5 mmol/l. 

Objawy niedoboru potasu:

- do stanów niedoboru potasu w organizmie dochodzi w wyniku jego nadmiernej utraty przez przewód pokarmowy, długotrwałe wymioty, biegunka, niewydolność krążenia, niektóre choroby nerek, cukrzyca, a także w marskości wątroby, alkoholizmie, zawroty głowy, osłabienia mięśni i paraliż, zatrzymanie wody, niskie ciśnienie krwi, wzmożone pragnienie, senność, zmęczenie i stan splątania, zaparcie, utrata apetytu, skurcze jelit, nieregularne bicie serca, bóle głowy, dolegliwości mięśniowe, nadmierną suchość skóry, omdlenia, zaburzenia zachowania, uczucie znużenia, zaburzenia koncentracji, nerwowość, problemy ze snem, spowolniona reakcja na bodźce, pobudzenie, osłabienie, trądzik u dorastającej młodzieży, wydłużony czas gojenia się ran.

Objawy nadmiaru potasu:

- nadmiar potasu przebiega często bezobjawowo. Wśród objawów mogących wystąpić u chorych należy wymienić: objawy nerwowo-mięśniowe, nieprawidłowe odczuwanie bodźców, uczucie mrowienia ust i języka, skurcze mięśni, porażenia mięśni zaburzenia pracy serca, niemiarowość serc, słabość mięśni, umysłowa apatia, zatrzymanie akcji serca, owrzodzenie jelita cienkiego, zaburzenia pracy nerek.

Źródła potasu w pożywieniu:


- występuje powszechnie w większości produktów spożywczych, w roślinach strączkowych, orzechach, warzywach i owocach. Duże jego ilości zawierają owoce cytrusowe, banany, melon, pestki słonecznika, liście mięty, zielone warzywa, pomidory, ziemniaki, marchew, brokuły, brukselka, kapusta, awokado, daktyle, orzechy, szpinak, suszone morele, kiełki jęczmienne, mleko pełne, suszona fasola, soczewica, zielony groszek, kakao, pietruszka, rzodkiewka, brązowy ryż. Generalnie im pokarm uboższy w tłuszcze, tym bardziej bogaty w potas.

                                                                                                                         


MAGNEZ.





Magnez


- którego ilość w organizmie ocenia się na około 25 gramów jest składnikiem mineralnym koniecznym do metabolizmu wapnia, fosforu, sodu, potasu i witaminy C, jest niezbędny w organizmie człowieka do działania około 80 enzymów i aktywacji witaminy B1, uczestniczy w odbudowie fosforanowych źródeł energetycznych skurczu mięśniowego, kwasu ATP    i fosforanu kreatyny, uczestniczy w syntezie i stabilizacji kwasów nukleinowych DNA i RNA, zapewnia funkcjonowanie mitochondriów komórkowych, uczestniczy, razem z wapniem, w funkcjonowaniu tkanki nerwowej i mięśniowej, brak magnezu pogłębia stany depresyjne, bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych a zwłaszcza w utrzymaniu prawidłowego rytmu pracy serca, wpływa korzystnie na układ nerwowy, pomaga zachować równowagę psychiczną i fizyczną, koi nerwy, usuwa zmęczenie, chroni przed chorobami naczyń krwionośnych, zapobiega nadciśnieniu, zapobiega skurczom, zapobiega odkładaniu się cholesterolu na ściankach tętnic, dzięki temu zmniejsza ryzyko zachorowalności na miażdżycę, obniża ryzyko wystąpienia zawału, działa korzystnie na krzepliwość krwi, zapobiega moczeniu się u dzieci, wzmacnia układ odpornościowy, blokuje szkodliwe działanie metali trujących, bierze udział w procesie wytwarzania insuliny.

Objawy niedoboru magnezu:

- niedobór magnezu objawia się wzmożonym napięciem mięśniowym, drżeniem mięśniowym, skurczami mięśni, w skrajnych przypadkach osłabieniem, nudnościami i wymiotami, napadami tężyczki, zaburzeniami rytmu serca, zmianami psychicznymi, objawami depresyjnymi, drażliwością, stanami lękowymi, omamami, zaburzeniami snu, arytmia, nadciśnienie tętnicze, zahamowanie wzrostu, skłonność do płaczu, pogorszenie koncentracji, poranne zmęczenie nawet po wielu godzinach snu, wrażenie ociężałości, bóle głowy, zawroty głowy, utrata równowagi, drgania powiek, wrażliwość na zmiany pogody, drętwienie kończyn, drgawki, bezsenność, pocenie się w nocy, koszmarne sny, osłabienie, puchnięcie dziąseł, próchnica zębów, wypadanie włosów, łamanie się paznokci, przerwy w oddychaniu, astma, często obserwuje się zwiększenie dolegliwości związane z napięciem przedmiesiączkowym. Niedobór magnezu często występuje u osób nadużywających alkohol. 

Objawy nadmiaru magnezu:

- nadmiar magnezu może powodować biegunkę, niewydolność nerek, osłabienie, ospałość, mrowienie w rękach i nogach, trudności z oddychaniem, luźne stolce. Długotrwałe przyjmowanie dużych ilości magnezu może być toksyczne w przypadku jednoczesnej wysokiej dawki wapnia i fosforu lub w przypadku niewydolności nerek. 

Źródła magnezu w pożywieniu:


- głównym jego źródłem w naszym pożywieniu są rośliny strączkowe, grubo mielone produkty zbożowe, warzywa zielone, podroby, migdały, orzechy, morele, figi, banany, kakao, sery żółte, sery białe, mleko, sardynki, rzeżucha, jaja, kapusta, mięso, ziemniaki, buraki, rośliny strączkowe, płatki owsiane, groch, szpinak, gorzka czekolada.

                                                                                                                                        

JOD.

                     
Jod

- jest dla człowieka niezbędnym mikroelementem, jest on dostarczany z pożywieniem i wodą. Ciało zdrowego człowieka zawiera 30–50 mg jodu. Najwięcej jodu występuje w tarczycy, która ma zdolność aktywnego gromadzenia tego pierwiastka. Jod wpływa na tarczycę będąc składnikiem produkowanych przez nią hormonów: tyroksyny i trójjodotyroniny, które regulują przemiany energetyczne, wzrost, rozmnażanie, syntezę białek, rozwój i pracę mózgu oraz układu nerwowego. Pomaga w utrzymaniu zdrowej skóry, włosów, paznokci i zębów. 

Objawy niedoboru jodu:

- niedobór jodu prowadzi do niedoczynności tarczycy i powstania na szyi wola endemicznego. W przebiegu niedoczynności tarczycy obserwuje się: zmęczenie i brak energii, zaburzenia pamięci i sprawności intelektualnej, depresję, dreszcze, bóle stawów, upośledzenie słuchu, wypadanie włosów, podatność na przeziębienia i infekcje dróg oddechowych, objawy przyspieszonego starzenia się, przyrost masy ciała, rak tarczycy, sucha skóra, problemy neurologiczne, nadmierne wytwarzanie estrogenu, apatia, zmniejszona odporność, zmniejszony popęd płciowy, poronienia, nadmiar cholesterolu,   brak chęci do życia, bezsenność. Stany niedoboru jodu w okresie ciąży mogą prowadzić do niedorozwoju płodu, zarówno fizycznego jak i umysłowego, zwanego kretynizmem. 

Objawy nadmiaru jodu:

- nie są znane objawy zatrucia czy nadmiaru jadu spowodowane jodem naturalnym. Dopiero ponad dwudziestokrotne przekraczanie dawek jest szkodliwe i doprowadza do nadczynności tarczycy i powstawanie wola. Stan ten objawia się nadpobudliwością, przyspieszoną pracą serca, przyspieszonym metabolizmem, nieodpornością na podwyższoną temperaturę, chudnięciem, niepokojem i wytrzeszczem oczu. 

Źródła jodu w pożywieniu:


- jod występuje w wodzie, powietrzu (zwłaszcza w okolicach nadmorskich), w glebie, a więc również w produktach roślinnych wyhodowanych na bogatym w jod podłożu. Bogatym źródłem jodu są ryby morskie, owoce morza, sól nie oczyszczona lub jodowana, drożdże, morszczyn, kalafior, cebula, kawior, wino białe, wino czerwone, soki owocowe i warzywne, mleko, ser biały, jaja, marchew karotka, drożdże, cebula, świeże ananasy, estragon, czarny bez.

                                                                                                                  


FOSFOR.

                                                                                                                  



Fosfor

- jest obecny w każdej komórce ciała i niezbędny do życia. Bierze udział we wszystkich procesach, jakie zachodzą w ludzkim organizmie.
Znajduje się we wszystkich żywych komórkach i pokarmach. Fosfor aby był w pełni aktywny, wymaga obecności witaminy D oraz wapnia przy czym wapń i fosfor współdziałają najefektywniej, gdy występują w proporcji dwa do jednego. Wchodzi w skład kości, zębów i błon komórkowych, spala cukry dla uzyskania energii, współdziała z wieloma enzymami dla aktywowania witamin B-kompleks, wzmacnia wytrzymałość, zapewnia prawidłowe funkcjonowanie mózgu, odgrywa ważną rolę w regularnej pracy serca, pomaga w utrzymaniu prawidłowego pH, łagodzi bóle w zapaleniu stawów.

Objawy niedoboru fosforu:
 
- osłabienie, stany splątania, utrata apetytu, drażliwość, problemy z mową, anemia, obniżona odporność na infekcje, rozmiękanie kości, nieregularny oddech, zmęczenie, zaburzenia  nerwowe. 


Źródła fosforu w pożywieniu:

- produkty mleczne, mięso, ryby, wątroba, jaja, sery żółte, groch, pestki dyni, fasola, ziemniaki, pełnoziarniste produkty zbożowe, marchew, sery podpuszczkowe, sery twarogowe.